عامل بیماری گموز Phytophthora spp.

درسال­های قبل با توجه به شیرین بودن آب و خاک وقابل دسترس بودن آب فراوان، اکثر باغ هایی که آب با طوقه آنها برخورد می­کرد دچار بیماری گموز می­شدند، اما امروزه با توجه به شور شدن آب و خاک و کمبود آب بیماری گموز کمتر دیده می­شود.

اگر آب شیرین باشد، خاک هم شیرین باشد و بیش از 4 ساعت رطوبت زیادی اطراف تنه درخت باشد شرایط ایده­ آلی برای فعالیت قارچ گموز ایجاد می­شود و منجر به پوسیدگی طوقه درخت می­شود که اگر درمان نشود به یکباره درخت با برگ و محصول بعد از آبیاری خشک خواهد شد و دیگر سبز نخواهد شد، اما اگر درختی به یکباره خشک شود و مجددا پاجوش بزند و سبز شد گموز نیست و می­تواند در اثر شوری یا نماتد باشد. لذا باستی به خوبی تشخیص داد که گموز هست یا خیر.

لازم به ذکر است که قارچ گموز در شوری بالای 8 هزار دیگر نمی­تواند فعالیت داشته باشد و در خاک­های شور بهتر است آب مستقیم پای تنه باشد تا شوری­ها مدیریت شود ولی در گموز برعکس است و بایستی آب از تنه دور باشد (ایجاد تشتک اطراف تنه).

کنترل:

اولین کار ایجاد تشتک یا اینکه کرت­ها را جوری اصلاح کنیم که نه تنها آب به تنه نرسد بلکه حتی  خاک نزدیک تنه درخت هم خیس و مرطوب نشود.

دومین کار سم پاشی با قارچ کش الیت در اواسط اردیبهشت ماه با دوز 2.5 کیلو در هزار لیتر آب و اگر شدت آلودگی زیاد بود 10 روزسم پاشی بعد تکرار شود.

سومین کار قسمت پوسیده را با یک ابزاری مثل کاردک برش دهید تا پوست سفید شود سپس با محلول بردو و چسب باغبانی پانسمان کنید.

کاوان، سبزتر از همیشه…